Жауында

Жауын, жауын

Толастамас сорғалар.

Су болды ауыл,

Малы-жаны қорғалып.

Үйде от жоқ,

Өйткені отын және жоқ.

Тоқтар тоқ боп,

Жоқтарда баспана жоқ.

Ыбырайымның ауылы

Анау ақ үйлер.

«Құдайыңның

Ыбырайымға өзі иер».

Қорасының

Шетіндегі лашық –

Баласының

Отырғанын жыласып.

Кім көреді?                                                

Айтатын жан болар ма?

Күңіренеді…

Жауын жаумай қояр ма?

Сорғалауын

Сорлыларға мына күн.

Бала, жауын –

Бәрінің де жылауын!

                           1923 жыл.