Генрих Гейне неміс ақыны, публицист, сыншы, ХІХ ғасырдың көрнекті қайраткері. Орташа дәулеті бар еврей отбасында дүниеге келген. Берлин университетінің заң факультетінде оқығанымен, филология мен философия факультеттерінің лекцияларына өз қалауымен барып қатысқан.
Шығармалары 1820 жылдан жариялана бастады. 1827 жылы жарық көрген «Өлеңдер кітабында» халық әндерінің әуендік, ырғақтық ерекшелігін дәл танып, оны жаңашылдықпен дамыта білді. Халық әндері негізінде жазылған өлеңдеріне саяси және әлеуметтік астар, өзгеше өрнекпен өң береді. «Сапар суреттері» (1831) атты прозалық туындысында Германияның ауыр кезеңі, халықтың жағдайының төмендігі, заңсыздық пен ғылымның өмірден алшақтығы бейнеленген.
1831 жылы Францияға кетіп, өмірінің ақырына дейін саяси эмигрант болады. «Франция істері» (1832), «Лютенция» (1847), «Людвиг Берне» (1840) атты шығармаларында Франциядағы саяси және әлеуметтік жағдайларға өз көзқарасын білдіреді. «Француз суретшілері» (1831) деген очерктер мен «Француз сахнасы туралы» (1837) деген хаттар жинағы арқылы өзін қаламы қарымды сыншы ретінде танытты. Оның суреткерлік қуаты «Атта Тролль» (1843) саяси поэмасында, «Қазіргі өлеңдерінде» (1844), «Германия. Қысқы ертегісінде» (1844) көрініс тапты. Гейненің шығармаларының жаңа белесін айқындайтын «Романсеро» (1851), «Мойындау» (1854) өлеңдер жинағы жарық көреді. «Германия. Қысқы ертегі» (1938), «Аңыз, ертегі, өлеңдер» (1965), «Лирика» (1971) т.б. шығармалары қазақ тілінде жарық көрген.
Генрих Гейненің «Тоқушылар», «Салауат», «Егіншіге» атты шығармаларын Ілияс Жансүгіров қазақ тіліне аударған.
